JUST A PERFECT DAY

Het is een zeldzame vertoning. Zo’n dag die verloopt in een zonnige roes. De stad krioelt op de deining van losse schroeven, als de klassieke oma fiets kris kras door Amsterdamse straatjes sneller trapt dan de vroege zonnestralen in april. Straks zal deze ‘high heels haar opgestoken witte jas met zwarte knopen’ vederlicht neerstrijken op het terras naast de onbekende. Hoe vinden ze elkaar in de zonovergoten menigte? Haar rechter hand tikt behendig een smsje dat er elk moment een witte jas achter grote zonneglazen op een zwarte fiets in het Vondelpark á la Woodstock zal verschijnen. De donkere ‘voor-filmsterren-ik-ben-incognito-bril’ is tegen de hooikoorts, maar niet helemaal ongunstig als masker voor de door late uurtjes wat wazige blik. Dat hoeft de onbekende allemaal niet te zien. Ze moet goed voor de dag komen op een dag als deze, daar mag je niet bij achterblijven, al voelt ze zich niet opperbest door de korte nacht. Witte wijntjes vloeiden rijkelijk in Helden van de Pijp. Maar het was het waard, de gefermenteerde witte druiven in slanke glazen en veel te zoute zalm, die hoffelijk vergoed werd met nog meer en duurdere flessen wit van het huis – een zeldzame vertoning die hoort bij de start van een zeldzame zaterdag – allemaal om het uitbreken van de warme lente te vieren. En nu, midden in het park aan de voet van het statige filmmuseum, staat de witte jas enigszins weifelend op de drempel naar een nieuwe wereld. Ze heeft geen idee, maar haar intuïtie zegt dat ook daar de zon schijnt. Ze heeft ook wel eens op de drempel naar een bewolkte lucht gestaan, of zelfs naar dreigende onweerswolken, een haast zwart hemelgewelf dat pas jaren later opentrok. Toen heeft ze ook de stap gezet, onder het mom van geen uitdaging wordt geschuwd, daar is ze nieuwsgierig genoeg voor. Poeh, in die donkere dagen heeft ze wel geleerd wat geduld en doorzettingsvermogen was. Maar dat was een ander tijdperk. Nu is nu. En haar rugzak is meer dan gevuld met gereedschap om nieuwe bergtoppen te beklimmen. En de zon schijnt als nooit tevoren. De dufheid van haar nachtelijk bestaan verdwijnt als de onbekende opstaat en haar wenkt met een mild gebaar. Dit komt helemaal goed, het is al goed, zag de witte jas dwars door het met pratende hoofden en klinkende glazen gevulde terras. Vederlicht is het woord. Twee vaasjes, muntthee, een kom harissa en enkele koetjes en kalfjes verder rijdt de glimmende fiets haar in lichte verwarring naar een voortreffelijke theater-vriendinnen-avond aan de Leidsekade. Als de nacht is gevallen dragen dagdromen haar langs gekalmeerde grachten, wakkergeschud als de lucht explodeert in de Westerstraat. De ‘high heels haar opgestoken witte jas’ zweeft over roosjes door de poort van duizend-en-een uiteengespatte kleuren naar huis.

TO BE OR NOT TO BE (2)

Ze is gelukkig!

Het is achttien jaar later. Ze is een volwassen vrouw. Ze is niet wereldberoemd. Ze is niet eens een beetje bekend. Ze is niet rijk. Ze is niet getrouwd. Ze heeft niet eens een vriendje. Ze heeft geen huis met een tuin met geurende lavendel, rodondendron en ontluikende papavers. Ze heeft geen gezinswagen volgeladen op weg naar Frankrijk. Ze is alleen, zonder centjes en ze heeft liefdesverdriet. Nou en!?

Het meisje zou niet heel veel waardering voor haar leven hebben. Ze zou er haar neus voor ophalen en medelijden hebben met haar. Ze zou zich hooguit afvragen hoe het zo ver heeft kunnen komen: Geen geliefde, geen geld, geen carrière en alleenstaande moeder. Misschien zou ze wel respect hebben voor haar vrolijke dondersteen van vier, haar eerste zelfgekochte 55 m² aan de oevers van het IJ, voor de toneelstukken die ze heeft geschreven en voor haar moed om op haar vijfendertigste aan een universitaire studie te beginnen. Maar toch heeft ze er in haar ogen een potje van gemaakt. Ze is er van overtuigd dat zij het beter zal doen. Maar het probleem met het meisje is dat ze een slecht zelfbeeld had en bang was voor de toekomst…

Angst is een slechte raadgever!

Het meisje had erg hoge verwachtingen van het leven. Ze verloor zichzelf in de levensidealen van de Vogue en de Elle. Fotoreportages, roddelrubrieken en successtory’s waren haar maatstaf voor een geslaagd bestaan. Maar haar leven werd maar geen kopie van de verblindende romantiek in Top Gun. Ze zakte steeds dieper weg in een drassige deceptie. Tegen beter weten in hoopte ze dat de prins op het witte paard à la Tom Cruise haar er uit zou trekken. Maak je borst maar nat! Na Parijs ben je voorlopig niet verlost van de desillusie…

Count your blessings!

Een paar keer in haar bestaan kreeg haar zelfvertrouwen een dusdanige deuk dat ze heus dacht niet voor dit leven geschapen te zijn. Hoe pathetisch! Omdat ze geen grip heeft op haar gedroomde idealen, wil dat nog niet betekenen dat ze geen talent heeft voor het leven. Wellicht had ze andere toekomstverwachtingen. Maar welke eigenlijk? Dat haar leven er zo uit zou zien als dat van haar moeder? Okay, haar volwassen leven is niet het plaatje dat ze zich als jonge blom had voorgesteld, maar daarom zal ze nog niet treuren. Tegenwoordig is ze vastbesloten geen verwachtingen te hebben, te staan in het nu, te koesteren wat ze heeft, zich te laten verrassen door het toeval en de dingen die ze doet zo goed mogelijk te doen. Het gaat nu eenmaal zoals het gaat en daar kan ze zich maar beter aan overgeven.

Pluk de dag!

Wees trots op wie je bent. Wees zorgvuldig met de liefde. Wees tevreden. Wees nieuwsgierig. Heb geen haast. Sta open voor het onverwachte. Wees niet bang voor het onbekende. Tegenslagen zijn de sleutel voor een goed leven. Ze zullen je helpen je draai te vinden in de kolkende chaos van het bestaan en je leren het o zo vluchtige geluk echt te waarderen.